Osmanlı'nın son zamanlarında ve Cumhuriyetle birlikte ulema sınıfı tükenmiş ve öldürülmüş ve ortada İslâma muhatap anlayış kalmamıştır. Otorite fikir ve şahıslar kalmamıştır. Sünnî bir İslâm devleti yoktur ve sapık kollar meydanı boş bulmuştur. Tâ ki Büyük Doğu’nun Sünnet ve Cemaat Ehli yolunu bir emirsubaylığı olarak çerçeveleyişine kadar. Tabiî ki ferdî planda alimler ve bazı gruplar olmuştur ama yeni bir anlayış olarak İslâmın aslına uygun sistemleştirilmesi Büyük Doğu iledir.

Estetik, ahlak, dil ve diyalektik, hukuk ve iktisad, müsbet ilimler ve güzel sanatlar vs. bütün şubeleriyle İslâmî düşüncenin örgüleştirilmesinden bahsediyoruz. Çünkü Ehli Sünnet itikadi ve ameli ölçüleri çerçeveye alıyor, siyasî ve sosyal sistem va’z etmiyor. Bağlılarından ise çağının ihtiyaçlarına göre, siyasî ve içtimaî çözümler üretmelerini ister, itikadî ve ameli ölçülere uygun olarak. Necip Fazıl’ın örgüleştirdiği ve Salih Mirzabeyoğlu’nun yürüttüğü “Başyücelik Devlet Modeli” böyle bir cemiyet modelidir.

İslama muhatap anlayışı örgüleştiren Necip Fazıl, “İdeolocya Örgüsü” ve “Doğru Yolun Sapık Kolları” adlı eserlerinde ham yobaz sınıfını belirttikten sonra onun anti tezi reformcular sınıfı ile de mücadele edilmesi gerektiğini işaretler. Esseyid Abdülhâkim Arvasî’nin, dini içten yıkan İbni Teymiyye hakkındaki tesbitleri de malumdur. Necip Fazıl ilmini, irfanını zevk ve edebini zahir ve batın alimi, Büyük İrşad Kutbu Esseyid Abdülhâkim Arvasî’den almış ve ideolocyasını örgüleştirmiştir.

İBDA Mimarı Salih Mirzabeyoğlu da Büyük Doğu’ya nisbetle davasını yürütmüştür. Görüldüğü gibi hepsi nisbetini göstermiş, beylik ve yeni bir mezhep davasına girmemişlerdir. Bundan dolayıdır ki, BD-İBDA İslâma muhatap anlayışı, Sünnet ve Cemaat Ehline çağımızda eklenen bir halkadır, Kurtuluş Yolu-Doğru Yol’dur. BD-İBDA çizgisi kuru kuruya “Ehli Sünnetim!” demekle kalmaz, ölçülere doğru bakacak “ölçülendirme ölçülerini”, dil ve diyalektiğini sistemli olarak ortaya koyar ve böylece Ehli Sünnet çizgisini yürütmüş ve yaşatmış olur.

Mihrakı ve nisbeti olmayan mezhepsiz ve reformistler tek ölçü olarak putlaştırdıkları akıllarına göre ayetleri yorumlar, hadisleri atarlar, zaten icma ve kıyası da kendileri yapar ve birçoğu da tasavvufu inkâr ederler. Mustafa İslamoğlu gibiler Kaderi, Nuzûl-ü İsa’yı, Kabir Azabı’nı inkâr ederler. “Ehli Beyt” lafı altında Ehli Sünnet’e düşmanlık ederler. Böylelerinin her ifadesine şüphe ile bakmalı.
Edep ve ölçü tanımayan mezhepsizler, Hadis Müessesine de saldırırlar. Çünkü hadisler kafalarına göre at oynatmaya manidir. Mezhep imamı da olan Ahmed bin Hanbel büyük bir muhaddisti. Öyle ki, bir milyon hadisi ezberinden bildiği gibi, bu hadislerde geçen altı milyon raviyi de eksiksiz biliyordu. Hadisler çok büyük aşk, emek ve ilmi disiplinle toplanmıştır. Hadis müessesesi Batılıların bile hayranlığını çekmiş olup böyle bir ilmî müessesenin tarihte başka bir örneği yoktur. Fakat edepsiz ve şebek mezhepsizler, hadis ilmi içindeki meseleleri “zayıf hadis-kuvvetli hadis” diyerek şüphe ve fitne tohumları ekmek için dar kafalarına göre yorumlarlar. Hâlbuki zayıf hadis de hadis olup, ravi zinciri ile ilgili bir noksanlıktandır. Yani hadis âlimleri o kadar ciddi çalışmışlardır ki ayrıntılı tasnife gitmişlerdir. Buhâri ve Müslim başta olmak üzere “Kütübü Sitte” ve diğerleri ile hadisler kayıt altına alınmıştır. İmâm-ı Buhari’nin hayatına ve hadis toplamadaki çile ve disiplinine bakın, bir de büyük hadis alimleri yaşamamış gibi hadis tartışmaları çıkaranlara bakın ve aradaki dağlar kadar farka göre karar verin. Haddi aşan günümüzün uyduruk ulemasına dikkat edelim. Ve şeytanın da, cinlerin ve meleklerin hocası iken sapıttığını unutmayın. Sahabîlere düşmanlıkla maruf Şiilerin hadislerin yüzde doksanını reddettiklerini ve bundan dolayı aramızda ortak bir din kalmadığını da hatırlatalım. Hadislerle alakalı olduğu için sahabîlerin her birinin ehemmiyetini elbette idrak edelim. Doğru Yolun Sapık Kollarının hadislerle niçin uğraştığını da anlayalım.
Mezhepsizler kendi akıllarıyla gittikleri için aslında birbirlerini de nakzederler. Bir araya gelseler anlaşamazlar, fakat Ehli Sünnete karşı birlikte hareket ederler ve birbirlerine laf söylememeyi tercih ederler. Birbirlerine girenler de vardır, Zahidül Kevserî’nin sözünü nakledelim: “mezhepsizlik dinsizliğe giden köprüdür.”

Vehhabi hareketinde İngilizlerin parmağı olduğu bilinmektedir. İslâm’ın şuurlu düşmanı İngilizlerin temiz İslâm itikadı olan Ehli Sünneti tahrip edecek her fırka ve düşünceyi desteklediğini biliyoruz. İngilizlerin reformist fikirlerde parmağı olduğu da bilinmektedir.

Müslümanlara bir mezhebe bağlanmamayı öğütleyen mezhepsizler, verdiği kaynaklar arasında çelişiyor; verdiği kaynaklara dahi hakkıyla vakıf olmadıkları görülüyor. Yahut kaynakları, kendi emelleri için yanlış yorumluyorlar. Reformistlerin “ilmi” fitnelerini tek tek göstermek de mümkün. Ebubekir Sifil, Taha Hakan Alp, İhsan Şenocak, Cübbeli Ahmed Hoca ve birçok hoca bunu yapıyor. Fakat şu hususa da işaret edelim ki, sistemli bir tefekkürden gelerek İslâmî ve diğer ilimler yeniden sınıflanmalı ve ocaklaşmalıdır. “Ölçüler yerli yerinde ama ona bakacak göz nerede?” davası anlaşılmalıdır. İmamı Gazali'nin de işaret ettiği “Fıkıh-fehm-anlayış” ve İslâm’a muhatap anlayış davası yeterince idrak edilemiyor hâlâ. Aslında küfür bize sistemli saldırıyor. Fakat İBDA Mimarının “sistem şuuru”yla mücadele yürütme tezi anlaşılmıyor.

İslâm’ı belli şekil ibadetlerinden ibaret sanma, cemiyet meselelerinden uzaklık ve dertsizlik, meraksızlık ve zevksizlik Müslümanlar olarak arazlarımızdandır. Davanın ehliyet şartları ve meselelerin çözümleri yerine rehavete ve cemaatçilik-hizipçilik derdine düşmüşüz. Bu rehavet ortamında modernizm, liberal ve ılımlı İslâm ve “meâlci” denen mezhepsizlerle de yeterince mücadele etmiyoruz. Adeta iman hassasiyetimiz körelmiş.  “Doğru Yol anlayışına bağlılığım nasıldır, İslâmın sanat, siyaset, iktisat anlayışı nedir, hangi örgütlenme ile zafere ulaşabiliriz?” şeklindeki sualleri cevaplandırmaktan kaçmakla meselelerden kurtulamıyoruz. Dünyada akan Müslüman kanıdır ve bizlerin mesuliyeti vardır. Asırlar öncesinden çözümlenmiş mezhep meselelerini kurcalayarak değil, çağımızın meselelerine çözümler olan tekliflerimizle meydan yerini tutmalıyız.
Burada bir çıkıntı yapalım ve Ehli Sünnet Kurtuluş Yolu ama sadece “Ehli Sünnet’im” demeyle kurtulamayacağımızı, yine Ehli Sünnet büyüklerinin bir uyarısı olarak belirtelim. Çünkü insanı kurtaracak olan amelinden çok imanıdır. Bir din büyüğünün sözü şöyle: “Büyüklerin meclisinde bulunur da, onların söylediklerinin aksine bir hal içinde bulunursanız Allah birden kalbinizden imanı alır, amelleriniz de fayda etmez.”

Burada ihlas ve kibire düşmemek öğütleniyor. Öyle ki, iman ve ihlas kalpten çıktıktan sonra namazı kimin için kılıyorsan, ilmi kimin için öğreniyorsan sevabı da ondan istersin artık. Din büyüklerini tanımamanın ve hadlere riayet etmemenin sonu hüsrandır. Ehl-i Sünnet Yolu’nda hadler çerçevelenmiştir. Allah, Peygamber, Sahabîler, Âlimler ve Müminler… Müminler de derece derece…
Mezhepsiz-reformist taife “Kur’an İslâm”ı diye bir söylem icad edip hadleri çiğneyen, din büyüklerini tanımayan, Hadisleri tartışmaya döken ve aslında Kur’an’ı da anlamayan zavallılardır.
Bir gönüldaşın rahmetli kayınvalidesinin sekerat döneminde söylediklerini ibret nazarıyla burada aktarmak istiyorum:
“Bizim namazında-niyazında ve iyi zannettiklerimizi öte âlemde kötü, kötü bildiklerimizin ise su kenarında yeşillikler içinde görüyorum.”
Buradan, amel önemli değil, anlamı çıkmaz; imanla amelin ehemmiyeti ortaya çıkar. Hem ümit hem korku dengesi içinde Allah'a yalvarmalıyız. Kendi iman, ihlas ve amelimize bakmalıyız; çünkü cennet kimseye garanti değil. Ehli Sünnetin (İslâm’ın) uyarısı budur.
İlmiyle amil olmayan ve ilmi kendisine fayda etmeyenlerden ve faydasız ilimden Allah’a sığınırız.

Reformculuk ham yobaz sınıfına tepki olarak doğdu. Biz ise reformcuları reddederken, ham yobaz sınıfını da reddediyoruz. Zaten ham yobaz ve reformcular, İslâm’ı içten karartan iki sınıftır. Ehli Sünnet yolu, sıratı müstakimdir, cadde-i kübradır, itidal yoludur. Ehli Sünnet yolu, ifrat ve tefrit haricindedir, Ehli Sünnet, “Ümmetin temel yapısı” olan Sahabîlerin yoludur. Onun için velev ki aralarında ihtilaf olsun sahabîlere bakışı bir bütündür ve çok isabetlidir; Sahabîlerin hiçbirine dil uzatmaz. Akılsız akılcıların ve Şii taifesinin sahabî düşmanlığı yoktur Ehli Sünnet’te. Yobazlık da, ölçüleri çiğnetmek de yoktur yolumuzda. Tekfircilik ve haricilik de Ehli Sünnet’in reddettikleridir.

Beytullahda Dört Hak Mezhep Hanbeli İmamın arkasında namaz kılar, Âlemlerin Rabbine gönülden dua ederler. İslâm âleminin kahır ekseriyeti Ehli Sünnet’tir. Fakat maalesef devletleri yoktur ve şuurlanma zayıftır. Şiî’lerin ve Vehhabî’lerin devleti vardır ama İslâm’ın sahih çizgisi Ehli Sünnet’in devleti yoktur. Çünkü Osmanlı’nın yıkılışına dayanır bütün bu ihanetler.

Şunu da bir hakikat olarak belirtelim ki, Hanefî mezhebi diğer mezheplere göre çok geniştir. İmam-ı Azam’ın 1000 kadar talebesi vardı. 400 kişilik ilim meclisi vardı. Fetvayı meclise sunardı, en son kendi görüşünü beyan ederdi. Neticede fetvayı alırdı. İmam-ı Azam 60.000 fetva vermiş. Diğer mezheplerde böyle bir fetva zenginliği yoktur. Bir mezhebi üstün görmek için değil, bir tesbit olarak söylüyorum. İmam-ı Azam’ın vefatının ardından İmam-ı Şafî şöyle demiştir: “İmam-ı Azam ilmi aldı götürdü.”
İmam-ı Azam bu fetvaları vermiş ve vefat etmiş. Ondan sonra gelenler bu fetvaları topluyor, Hanefi mezhebi oluyor.
İmam-ı Şafiî de vefat edince fetvalar toplanıyor ve Şafî mezhebi oluyor.
İmam-ı Ahmed bin Hanbel vefat edince fetvalar toplanıyor ve Hanbelî mezhebi oluyor.
İmam-ı Maliki vefat edince fetvalar toplanıyor ve Maliki mezhebi oluyor.
Hak mezhepler 17’ye kadar çıktı fakat diğerlerinin mensubu kalmayınca Hak Mezhepler 4’de karar kıldı.
Hepsinin dayanağı var, birbirleriyle ihtilaflarının da sebebi hikmeti var.
Ameli mevzularda Dört Hak Mezhep vardır: Hanefî, Şafiî, Hanbelî, ve Malikî. Bu Dört Hakkın Mezhebi birdir: Ehli Sünnet vel Cemaat. İtikadî mevzularda da Maturidi ve Eşarîlik var ve onların da mezhebi tektir: Ehli Sünnet vel Cemaattir.
Ehli Sünnet uleması bir derya; hepsinin ilmî, ahlakî ve batınî derinliği var. Delilleri mesnedleri var. Derin vukufiyetleri var. Hayrettin Karaman gibiler güya mezhep kurup kendilerini ortaya çıkarıyor ama bu işi ne o, ne diğerleri başaramazlar. Çünkü batıl dava tutmaz. Ayrıca buna ne ilimleri, ne irfanları yeter. Hepsi toplansa da bir Ehli Sünnet müçtehid imamının ayağının tozu olamazlar.

İçtihad kapısı açıktır ama böyle bir âlim yoktur. Zaten meseleler çerçevelenmiş, ne getirecek? Bu devir ve sonrasında ancak mütefekkirler-müceddidler yenileyicilik vazifesini yerine getirebilir. İslâma Muhatap anlayışı yenileyerek fikrî, siyasî, içtimaî, iktisadî vs. mevzularda ve aksiyonla İslâm nizamını yeniden inşa edebilirler.

Dört mezhep imamı çok güçlü idi, ondan sonra gelenler ise böyle fetva verebilecek seviyeye erişemediler. Çünkü müçtehid olmanın şartları çok ağırdır. Hayrettin Karaman, Mustafa İslamoğlu, Abdülaziz Bayındır, Bayraktar Bayraklı, Emre Dorman, Mehmet Okuyan vb. isimleri her neyse bu işin içinden çıkamazlar. Birazcık ilimleri var, onu da kötü yolda kullanıyorlar, kendilerine de yazık ediyorlar, dinleyenlere de…

İmam-ı Gazalî, İslâm müçtehidi idi, fakat Şafiî mezhebinden idi. İmam-ı Gazalî, Şafiî mezhebinde bir yanlış görse uyar mıydı? Şimdikilere ne oluyor? İmam-ı Gazalî’nin büyük gördüğüne tâbî olamıyorlar. İkinci bin yılın yenileyici İmam-ı Rabbanî Hazretleri en büyük müçtehid idi. Buna rağmen İmam-ı Rabbanî Hanefî Mezhebine bağlanmakta hiçbir tereddüt etmedi. Bütün bunlardan sonra şöyle sormak hakkımızdır: Dini reforme etmeye kalkan ve bunun için kendilerine engel gördükleri hak mezheplere düşman olan bu çapulculara ne oluyor?       
            
Kazım Albay - Baran Dergisi 362. Sayı