Kendi klasiklerimizi genç nesillere neden aktaramıyoruz?

Millî eğitimimiz Türk-İslâm klasiklerinden mahrum bırakılamaz Her milletin eğitiminde, milli ve beşeri» tecrübenin önemli bir yeri vardır. Bu sebepten cemiyetler, çocuklarını eğitirlerken, «kendi klasiklerine» öncelik ve ağırlık verirler. Bugün, Batılı her millet, çocuğuna, her şeyden önce «İncil'i» öğretir. Sonra, kendi kültür ve medeniyetinin yapısına göre, Greko-Lâtin dünyasının en ünlü fikir adamlarını, sanatkârlarını ve ilim adamlarını, eğitim seviyesinin imkân verdiği ölçüler içinde, eser ve çalışmaları ile onların kafa ve gönüllerine oturtur. Onların eser ve çalışmalarına ait örnekleri, mümkün mertebe müşahhas olarak idrakine yerleştirir. Duvarlarına resimlerini çizer, dershanelere ve okullara adlarını verir, okulunda köşeler yapar ve anma günleri tertipler. Radyo ve televizyonlar, basın ve yayın vasıtaları ile «klâsiklerini»> diri tutmaya çalışır. Bu eğitim temelini sağlamca kurduktan sonra, mukayeseli bir < Yalnız Batılılar değil, İsrail de Japonya da böyle yapar. Bu, sağlıklı bir milli eğitimin asgari şartıdır. Hiçbir millet, kendi kültür ve medeniyetine renk ve ruh veren «Mukaddes Kitabını» ve « ihmal ederek, inkâr ederek sağlıklı bir millî eğitim ortamı oluşturamaz. Şayet, böyle yapanlar mevcutsa, onlar da er geç idrâk edeceklerdir ki yanlış yoldadırlar. Ama neden sonra... Hiç şüphesiz milletlerin kültür ve medeniyetlerine temel aldıkları <> asla ihmal ve inkâr etmemelidirler ve gelişmiş milletler, bunu başaran milletlerdir. Bir Yunanlı, kendi medeniyetinde ve eğitiminde «İncil'in, destanlarının, Eski Yunan klâsiklerinin» rolünü küçümseyemeyeceği gibi, bir Yahudi de, medeniyetinde ve eğitiminde Tevrat'ın, Yahudi fikir adamlarının ve sanatkârların değerini küçümsemeyi asla düşünemez ve ihmal edemez. Bâtıl kitapları, tahrif edilmiş belgeleri bile, (ne olursa olsun kendilerine mahsus eser ve mahsulleri) benimseyen milletlerin bu durumunu gördükten sonra, son iki asırdan beri, ülkemizde tatbik edilen eğitimin yanlışlığını daha iyi anlıyoruz, sadece anlamıyor, bu yanlış , bizzat Türk-İslâm medeniyetinden kaynaklanan binlerce « < günahını çeken, «kökünden kopmuş» «yönünü kaybetmiş» genç nesiller, elbette şaşkın, tedirgin ve bunalmış olarak ortaya çıkacaklardı. Bilmedikleri ve öğrenmedikleri «dünlerin» ve «kapılandıkları bütün medeniyetlerin» düşmanı olacaklardı. Her şeyden önce, < Zararın neresinden dönülürse kârdır. Şimdi yapılacak en önemli iş, genç nesilleri, yeniden Türk-İslâm kültür ve medeniyetinin henüz kaybolmamış temelleri üzerine oturtmak; Türk ve İslâm klâsikleri ile kaynaştırmak; mukayeseli bîr kültür ve medeniyet eğitimi ile onları, beşerî tecrübeden haberdar ederek, çağımızın beklediği büyük ülkü ve hedeflere hazırlamaktır. Bizim Klasiklerimiz Yok mu? Hiç kimse, <> ve < Böylece, genç nesilleri, «millî klâsiklerle» bir millî şahsiyet temeli üzerine oturttuktan sonra, «dünya klâsikleri» ile onların ufuklarını genişletirler. Böyle bir kültür politikasının faydaları açıktır. Bu suretle, hem «millî kültürün» temel değerleri genç nesillere kazandırılır hem bu temel değerler, diğer kültür ve medeniyetlerin değerleri ile zenginleştirilir ve hem de genç nesillere, «millî kültürü çağdaş seviyede geliştirme» şevk ve iradesi verilir. Galiba, «yabancılaşmadan çağdaşlaşmanın» başka bir yolu da yoktur. Aksi halde, genç nesilleri « ve «beşerî» tecrübenin dengeli ve uygun bir tarzda genç nesillere ve halk kitlelerine aktarılması demektir. Bununla birlikte, hemen itiraf edelim ki cumhuriyet döneminde takip edilen «kültür politikası»>, bu dengeden mahrumdur. Esefle görüyoruz ki « ihmal ve hatta inkâr edilerek, büyük bir heyecanla, sadece ve ancak «yabancı milletlere>> ait « Bu anlayışın ışığında düşünülünce, artık «klâsik» denilince akla, sadece Bati ve onun tarihî kökü demek olan «Greko-Lâtin kültür ve medeniyeti» geliyordu. Nitekim, kendini Batı kültür ve medeniyetine adamış olan « diye soranlara, «Bizim klâsiğimiz yoktur!» cevabını dahi verebilecekler çıkabiliyordu. 1950 yılından sonra, Türk ve İslâm klâsiklerinden bir kaç tanesi basılarak vardı. Daha işin başında iken, «bizim klâsiklerimiz yoktur» diyenler, < Seyyit Ahmet Arvasi, Türk İslam Ülküsü, s. 118-121

Kendi klasiklerimizi genç nesillere neden aktaramıyoruz?

İmam-ı Rabbanî gibi velîlerin ve mütefekkirlerin eserlerinden, daha nice binlercesinin meydana getirdiği "İslâm klâsiklerinden", bizzat Türk-İslâm medeniyetinden kaynaklanan binlerce "klâsikten" genç nesilleri mahrum ederek nereye geldiğimizi, hepimiz artık dövünerek görüyoruz.

Gazze’deki soykırımı anlatan bir film yapılmalı

Şeyh Hamdullah Hattıyla Süleyman Çelebi Mevlid'i

Suha Arın belgesellerinde Mimar Sinan’ın izini sürmek

Ölçüden, zevkten, estetikten mahrum kıyafetlerimiz

Bunlar hangi 'kültürün' bakanı: LGBT propagandası yapılan Film Festivaline devlet desteği

Hattat Seyfullah Yılmazsoy ile hat sanatı üzerine

Diourbel Ulu Camii 100 yıllık geçmişiyle tarihe meydan okuyor

Müzeler bayramda ziyarete açık olacak

Kaçırılan 5 asırlık Kur’an-ı Kerim yeniden Türkiye'ye getirildi

İlerici yobazlık