Banksy, duvar resminde siyah cübbesi ve peruğuyla bir yargıcı, yerde kanlar içinde yatan bir protestocuyu acımasızca ezerken tasvir ediyor. Adaletin tecelli etmesi beklenen bu mekânda, adalet sembolünün bizzat kendisi, Batı’nın kendi değerlerine nasıl ihanet ettiğinin bir kanıtı olarak duruyor. Batı, bir yandan demokrasi, insan hakları ve adalet masalları anlatırken, diğer yandan kendisine karşı çıkan her sesi şiddetle bastırıyor.
Bu eserin ortaya çıkışı, Londra’daki Filistin Action yasağına karşı düzenlenen protestolardan iki gün sonrasına denk geliyor. Batı dünyasının Filistin davasına karşı takındığı tavır ve protestoculara uygulanan şiddet, Banksy'nin sanatıyla doğrudan bir paralellik kuruyor. Batı, “terörle mücadele” gibi gerekçelerle Filistin halkının meşru direnişini görmezden gelirken, kendi topraklarında da benzer bir baskı ve zulüm düzeni kurmaktan çekinmiyor. Bu duvar resmi, Batı'nın çifte standardını hedef alıyor.
Resmin hemen üzerindeki güvenlik kamerası, bu ikiyüzlülüğü daha da ironik hale getiriyor. Batı’nın “özgürlük” ve “şeffaflık” iddiaları, her türlü muhalif sesi gözetim ve baskı altında tutan bir sistemin gölgesinde anlamsızlaşıyor. Banksy, bu basit ama etkili detayıyla, Batı’nın koca bir gözetim ve baskı mekanizması haline geldiğini ilan ediyor.
Banksy’nin bu çarpıcı eseri, Batı’nın kendi içinde yaşadığı çelişkileri ve savunduğu değerlerin ne kadar da sahte olabileceğini bir kez daha kanıtlıyor. Eser; Batı medeniyetinin makyajını akıtan, gerçek yüzünü gösteren bir manifesto niteliği taşıyor.